საქართველოს აგრარული ბიომრავალფეროვნება

მოკლე აღწერა: განსაკუთრებული სამეურნეო და ბიოლოგიური თავისებურებების გამომიეკუთვნება ცხვრის ორიგინალური ჯიშების რიცხვს: ერთ ორგანიზმში შეთავსებულია ცხიმკუდი და ნახევრად ნაზი, კროსბრედული ტიპის მატყლი, რაც ამ ჯიშის გამოყვანამდე შეუთავსებელ ნიშან-თვისებებად ითვლებოდა; სხეულის აგებულებით, ცხიმკუდის ფორმითა და სიდიდით, ფარობრივი ინსტინქტით, აგრეთვე შორ მანძილებზე გადარეკვისადმი და მომთაბარე-საძოვრული პირობებისადმი შეგუების, მთისა და ბარის საძოვრების ათვისების უნარითა და ხორცისა და რძის მაღალი ხარისხით ჰგავს თუშურ ცხვარს; თუშურ ჯიშთან შედარებით ხასიათდება უფრო მაღალი ნაყოფიერებითა და ზრდის ენერგიით: ყოველი 100 ნერბიდან იღებენ 106-110 ბატკანს, ხოლო ნერბის მაღალი მერძეულობის (90-110 კგ) შედეგად ბატკნის საშუალო დღეღამური წონამატი 3-4 თვის ასაკამდე პერიოდში 300-400 გრ-ს აღწევს; მატყლი თეთრი ფერის, ნახევრადნაზი, ერთგვაროვანი, კარგად გამოთანაბრებულია როგორც კანძის ტოპოგრაფიულ წერტილებში, ასევე შტაპელშიც; სინაზე 56 და 50 ხარისხისაა (ბრატფორდული კლასიფიკაციით). მატყლის სიგრძეა 10-11 სმ (15 სმ-მდე), სუფთა მატყლის გამოსავალი 48-56%. ნახევრად ნაზმატყლიანი ცხიმკუდიანი ჯიშის ნერბების საშუალო ცოცხალი მასაა 45-50, ხოლო ვერძების - 80-85 კგ. ცალკეული ეგზემპლარების მასაა 65 (♀)-125 (♂)კგ; კანძის წონა საშუალოდ 3,0-3,2 (ნერბების) და 4,0-4,8 (ვერძების) კგ-ს აღწევს. 1955-1965 წლებში ქართული ნახევრად ნაზმატყლიანი ცხიმკუდიანი ჯიშის სულადობა საზოგადოებრივ მეურნეობებში 125 ათასის ფარგლებში იყო და ის გეგმურ ჯიშად ითვლებოდა. თავის დროზე გაყვანილია ზოგიერთ მეზობელ ქვეყანაში, აგრეთვე ჩინეთსა და მონღოლეთში.